Author: saskiab

Het geluid herken ik uit duizenden. Een licht ploppend geluid, om vrolijk van te worden. Vanuit de verte hoor ik dit geluid dichterbij komen. Ik loop richting de weg en steek mijn hand op “Hee Piet, wat is dat nou? Alleen aan het rijden?”. Met een grote grijns klapt Piet het vizier van zijn helm open. “Nou meidje, het zit zo… ik heb een nieuwe brommer gekocht en moest ‘m ff proberen”. Ik kijk naar een bling bling variant van mijn eigen mooie zwarte Royal Enfield Bullet 500. En kijk dan naar z’n baasje. “Piet dit is veels te hip voor jou! Hou jij je nou maar bij die oude bakkies, dat past veel meer”.

Beteuterd kijkt Piet naar zijn nieuwe ros. Ik realiseer me meteen dat ik een beetje zijn feestje heb verpest. En dat was zeker niet de bedoeling. Ik kijk even naar mijn schoenpunten als ik een klap op mijn schouder krijg. “Ach meid”, zegt hij dan vrolijk, “dan verkoop ik ‘m toch door weer door, heb ik er in ieder geval lol aan gehad om er een beetje aan te sleutelen”. Opgelucht ben ik met dit antwoord. Piet heb ik leren kennen op mijn hardlooprondje. Ik zag twee oude baasjes knutselen aan een oude Amerikaanse motor. Nieuwsgierig stapte ik op ze af en moest daarna vervolgens alle oude motoren en een pracht van een HY bus bewonderen. Ik kwam er bijna niet meer weg. Zoveel pracht en praal in één schuur. Voor velen waarschijnlijk een schuur vol schroot maar voor mij een schuur vol bewonderwaardigheden. Nadat we hadden ontdekt dezelfde passie te hebben voor de klassieke motoren, spraken we af om regelmatige rondjes te rijden. Als het ook maar enigszins motorweer is, straaltje zon, de geur van gras …..dan kriebelt t om te gaan toeren.

“Als je ff wacht Piet dan rijd ik zo ff stukje mee”. Ik heb ‘m vorige week al van de acculader gehaald, de banden op spanning, getankt en een rondje over de dijk gescheurd….ach wat heet scheuren….dit Engelse ros vindt 100 km per uur meer dan zat. Nu ben ik ‘m aan het poetsen. De spaken glimmen je tegemoet evenals de benzinetank, en mijn motortasje staat weer in het vet. “We kunnen hoor!” Roep ik als ik mijn motorhelm vastmaak en mijn zonnebril op mijn neus plant. Wat geniet ik weer met volle teugen als we door Mijze polder slingeren en de Eilandspolder meepakken. Ik lees weer, zoals ieder jaar, de namen van de gemalen hardop. “Juliana, Wilhelmina……..”, lachen toch, iedere keer weer dat zelfde tochtje en toch iedere keer weer anders. Slingerend door het polderlandschap, waar we vorige maand nog schaatsten. Ik tussen de oude baasjes in. Voor mij Piet en achter mij Aad. Ik voel me als een dochter die op stap gaat met haar vader. Leuk, de lente is weer begonnen en ik en mijn Enfield gaan weer mooie tochten maken.

De krant ploft op de deurmat. Ik snel naar beneden om het verkiezingsnieuws tot me te nemen. Grote koppen schreeuwen me toe: “winst voor GroenLinks, het Jesse effect!, linkse splinters zijn weggevaagd – GroenLinks zegeviert”. Ik kom bij het Koggenlandse nieuws en zie daadwerkelijk onze verkiezingswinst staan. Het is echt waar. We hebben de afgelopen maanden hard met elkaar gewerkt om te komen tot drie vrolijke zetels. Van runner-up naar een mooie plek 3 in de raad. Het campagneteam heeft de blaren nog op haar handen staan, van het vullen van de zakjes met bloemenzaad, het flyeren en canvassen langs de deuren in het buitengebied, het mee op stap nemen van de mensen uit een verzorgingshuis in een klein dorpje tot en met onze landelijke zichtbaarheid bij Jinek en Nieuwsuur. Knap stukkie werk kun je wel zeggen. Trots op het resultaat.

Als ik de deur uitloop, in jeans en sweatshirt, realiseer ik me opeens de betekenis ervan. Jeetje ik vertegenwoordig gewoon de Koggenlandse GroenLinks stemmer. Het is niet even naar de Deen supermarkt rijden en mijn wekelijkse boodschappen doen. Er drukt opeens een verantwoordelijkheid op me, die ik eigenlijk nog niet eerder heb waar genomen. GroenLinks heeft een gezicht gekregen en dat gezicht ben ik met mijn collega raadsleden, fractievertegenwoordiger en steunfractielid van onze partij. We hebben een klus te klaren de komende jaren. We hebben waar te maken wat we in ons verkiezingsprogramma hebben opgeschreven, en nog meer dan dat.

Opeens besef ik wat volksvertegenwoordiger inhoud. Wat de betekenis ervan is. En dat mijn ogen en oren nodig zijn om datgene wat er speelt in Koggenland voor het voetlicht te brengen. Nu een aantal kleine partijen niet meer meedoen zullen wij het sociale gedachtegoed meer dan waar moeten maken, naast natuurlijk onze groene en duurzame ambities. In het informatieve gesprek met de VVD leggen we op tafel waar we ons de komende jaren voor gaan. We kunnen partner zijn in de coalitie, in de rol van innovator en veranderaar. Waar voorheen de degelijkheid nog kon zegevieren zijn wij als nieuwkomer van mening dat de kiezer stemt voor een ander geluid. Een tegengeluid! Dat geluid gaan we waarmaken, met de druk van de stem die de GroenLinks kiezer ons heeft gegeven. Met die stem zal ik zorgvuldig omgaan.